Vietnam

Vanuit Ventiane, de hoofdstad van Laos ben ik met die slaapbus die 18 uur zou duren doorgereisd naar de Hoofdstad van Vietnam, Hanoi. De slaapbus, die met z'n blauw/ groen/ rode verlichting in eerste instantie meer op een partybus leek, was -net als al het andere overnachtingsvervoer waar ik tot zover gebruik van had gemaakt- wederom naar Aziatische maatstaven ingericht. Veel te korte bedden dus.

Michelle had me in Vientiane al lekker zitten maken dat in zuid-oost Azië de bussen wel eens volgespoten worden met slaapgas. Waardoor alle inzittende naar dromenland gestuurd worden en er kinderen het bagageruim inklimmen op zoek naar waardevolle spullen. Na een aantal uur werd ik midden in de nacht wakker, waarna ik merkte dat al m'n busgenoten nog lagen te pitten of ook net wakker werden. Na een aantal minuten er heilig van overtuigd te zijn dat dit vervelende fenomeen ons ook overkomen was, bleek dat het gewoon toeval was en dat we al uren voor de grens met Vietnam stonden te wachten. Met doel om als één van de eerste het land te kunnen betreden als de ambtenaren het tijd vonden om te gaan werken. Dit bleek nog een heel gedoe met stroomuitvallen en een apart toeristenloket, waarvan niemand blijkbaar ook maar enig idee had van waar zich dat nou eigelijk bevond.

Na een hoop rompslomp eindelijk 's avonds laat in Hanoi aangekomen. Naar horen vertellen is het hier gewoonweg onmogelijk een straat over te steken. Als het dan toch moet gebeuren hoef je vooral niet te wachten totdat het rustig word, want dat gebeurd niet, gewoon lopen. Na India bleek dit allemaal piece of cake te zijn. Af en toe realiseerde ik dat ik de straat al overgestoken was, en dat alle scooters en brommers me aan weerszijde hadden gepasseerd, zonder dat ik het goed en wel doorhad. Dat is het grote voordeel aan Vietnam, hier proberen ze je teminste mis te houden, zolang je je in één vast tempo voortbeweegd, niet stopt en niet gaat rennen gaat alles vlekkenloos.

In Hanoi heb ik binnen een dag alle hoogtepunten van de stad te voet kunnen bezichtigen, waarvan het "Hanoi Hilton" veruit het indrukwekkenst was. Dit is -anders dan de naam doet verwachten- een gevangenis. In deze gevangenis wordt een expositie tentoongesteld over de gruwelijkheden die de Fransen hebben uitgevoerd in de strijd tegen de Vietnamese onafhankelijkheid. Later is de "Hoa Lo Prison" gebruikt om Amerikanen te herbergen in de Vietnam oorlog, de Amerikanen hebben er ironisch genoeg de naam "Hanoi Hilton" aan gegeven. Aan de afbeeldingen te zien waren de omstandigheden rond deze tijd een stuk draaglijker dan eerder het geval was.

Vanaf Hanoi ben ik per bus richting Ha Long city vertrokken, deze stad is het vaste vertrekpunt voor boten door de baai. Ha Long Bay was één van de kandidaten voor de zeven nieuwe natuur wereldwonderen en is een Unesco werelderfgoedgebied waar meer dan 3000 prachtige eilanden boven de golf van Tonkin uit toornen. De met planten begroeide kalksteenbergen zijn voorzien van ontelbare grotten die door de wind en het water zijn ontstaan. Al met al een schilderachtige omgeving waar ik twee dagen met een boot rond heb gecruised om immense grotten te bezichtigen en te kajakken op de rustige wateren in de baai.
De grot die ik onlangs in Laos had bezocht was helemaal niets vergeleken met de prachtige (weliswaar door de lichteffecten verpestte) grot midden in Ha Long Bay. Een grot met de afmetingen van een flinke Kathedraal die door de eeuwen heen onderdak heeft geboden aan verschillende vluchtelingen van diverse oorlogen.

Doordat het noorden van Vietnam in dit jaargetij doorgaans vrij mistig is, hing er continue een waas rond, wat een mysterieus zicht gaf op dit indrukwekkende stukje aarde. Wederom -ondanks een continue klagende Duitser aan boord- een geweldige ervaring die zeker een plaats heeft verdiend in m'n huidige top tien.

Vanaf Ha Long city met een tussenstop van vier uur in Hanoi een trein gepakt naar een ander hoogtepunt in Vietnam, Sapa. Na ruzie gehad te hebben met één van de nogal kortlondige Noord-Vietnamezen bij het treinstation, heeft ze me met het goedkoopste treinticket opgezadeld, wat ging resulteren in tien uur lang op een houten bank zitten midden tussen de arme bevolking. Na m'n tas goed op slot te hebben gedraaid en m'n capuchon zorgvuldig geïnstaleerd te hebben zodat niemand de oordoppen in m'n oren kon zien (het leek me niet heel verstandig om elektronica open en bloot te laten zien al wou ik ze nog langer houden), de houten bank opgezocht die de komende uren mijn "slaapplaats" zou worden. Een aantal minuten voordat de trein vertrok kwam er een local tegenover me zitten die me doordringend aan ging staren en vloeiend Vietnamees in mijn richting begon te praten. Na hem er een aantal keer van proberen te overtuigen dat ik deze taal niet echt beheers, de Ipod in m'n broekzak omhooggedraaid zodat Mando Diao's muziek z'n stem overheersde en de ogen gesloten om hem volledig te negeren. Toen ik een half uur later m'n ogen weer opendeed bleek dat hij nog steeds in dezelfde houding zat en dat hij er blijkbaar geen enkel probleem mee had dat ik niet reageerde op z'n verhaal. Tijdens de tien uur durende treinreis ben ik vijf keer verkast naar andere coupé's waar hij me -ondanks dat ik hem duidelijk had laten weten dat die op moest donderen- telkens +/- na een uur weer kwam vergezellen. Zelfs na het uitstappen van de trein bleef hij me achtervolgen en aan één stuk door tegen me aanpraten tot ik eindelijk de bus had gevonden die naar Sapa ging. Vreemde gast.

In Sapa hebben twee bewoonsters van de hilltribe "Black H'Mong" me hun levensstijl laten zien. "Mai" en de 8 1/2 maand zwangere "Lunce" hebben uren met me door de bergen gelopen en me de meest geweldige uitzichten laten zien. Doordat het momenteel geen regenseizoen is zijn de rijstpaddies die in terrassen tegen de berg opgebouwd helaas nogal dor, over een aantal maanden zullen ze wederom schitteren door de groenere dan groenste beplanting.

Hier kon ik helaas niet op wachten omdat er een trip zuidwaarts op de planning stond. Via Hanoi door naar de werelderfgoedplaats Hue voor het bezichtigen van de oude citadel en een fietstrip naar diverse graftomben buiten de plaats. Vanuit Hue ben ik verder gaan reizen met de Belgische zussen Joke en Ilse en de Nederlandse Tijl. We trokken allemaal aardig de aandacht, twee roodharige meiden en twee lange gasten, waardoor er vele foto's van ons getrokken werden (in België maken ze geen foto's maar trekken ze ze).

Ik heb veel geleerd van m'n Belgische gingers, zo zijn Belgenmoppen vele malen grappiger als je ze tegen Belgen verteld. Blijkt toch vaak dat er een kern van waarheid in zit. (Ilse & Joke ^^)

De stad Hoi An heeft een hele relexte sfeer, vol met lampionnen en oude gebouwen, kleermakers die hun pakken en schoenen willen slijten aan de vele touristen en verrekte goedkoop bier (€ 0,15 voor een tappie). Een perfecte locatie om tot rust te komen na het drukke Hanoi. We hebben op scooters het chaotische verkeer getrotseerd om My Son, wat 40 km buiten de stad ligt, te bezoeken. My Son is het best bewaard gebleven overblijfsel van het Cham heerschap. het geheel wordt omringd door gigantische bergen en er stromen diverse heldere riviertjes tussen de tempels door.

De Vietnamese scooters worden niet -zoals in Nederland- volledig afgetankt zodat je ze na gebruik weer vol terugbrengt, je krijgt de scooters leeg mee en de eigenaars willen extra geld verdienen met de overgebleven benzine. Omdat we al aardig wat meningsverschillen hadden met het personeel van het hotel, gunden we ze deze extra inkomsten niet en hebben we zelf de tanks na afloop maar leeggehaald. Een gedeelte voor hun neus in de fik gestoken en de rest verderop op straat gewisseld tegen bier, wat onze band met de eigenaars van het hotel om het maar zo te zeggen niet heel erg versterkte.

Vanuit deze alweer zoveelste werelderfgoed stad zijn we zuidwaards vertrokken naar het Mallorca van Vietnam, Nha Trang. Hotellen van het duurdere segment zoals onder andere het Sheraton en Marriot springen hier als paddestoelen uit de grond, en het locale vliegveld heeft een directe verbinden met Moskou, waardoor er een hoop Russen rondlopen. Dit is dé plek voor strandvakantie in Vietnam.
De helderblauwe baai en eilanden voor de kust geven een perfecte gelegenheid om te duiken of te snorkelen. Het is alleen een beetje jammer dat de halve zee al is leeggevist, er was niet overdreven veel leven onder water te vinden, het talrijke koraal maakte dit weer enigzins goed.
Naast strand en zee zijn er in de stad nog een kathedraal, een grote buddha en een paar oude tempels te vinden, verder zijn er een aantal barren, discotheken en een karaoke bar waar ik m'n geweldige zangkunsten mocht vertonen. Niet heel erg boeiend dus, maar perfect ter voorbereiding op de grootste en drukste stad van Vietnam, HCMC.

HCMC (Ho Chi Minh City, vroeger Saigon) is vernoemd naar de voormalige gelijknamige communistische leider van het land. De nieuwe naam word voornamelijk gebruikt door de regering, terwijl de bevolking de stad nog steeds Saigon noemt.

In HCMC is het niet net als in Hanoi dat je gewoon over kan steken zonder te kijken, per week sterven er 400 mensen in het verkeer in HCMC. Zelf zijn we ook nog bij een ongeluk betrokken geweest, op weg naar Saigon crashten we met onbekende snelheid op onze voorligger, de gehele voorruit zat vol met barsten en de deur moest opengetrokken worden voordat we de bus konden verlaten. Gelukkig alles goed op wat last van m'n nek na.

Saigon is de toegangspoort naar de tunnels van Cu Chi Het tunnelnetwerk besloeg in de "gloriedagen" maar liefst 250 km. In een klein stuk van de ondergrondse kan ervaren worden hoe de Zuid-Vietnamezen zich gevoeld moeten hebben terwijl ze vochten tegen de Verenigde Staten, maandenlang onder de grond leven en verzet bieden. Als je nagaat dat ik me op m'n hurken maar amper kon voortbewegen door de tunnels kan nagegaan worden wat voor een hel dit geweest moet zijn. Bij de tunnels word onder andere laten zien met wat voor puntige vallen de Amerikanen "afgeslacht" werden, wat er allemaal nogal pijnlijk uitzag. En wie de beste "American Killers" waren.
Om alles over de oorlog te weten te komen, een bezoek gebracht aan het museum waar het hele verhaal te lezen is. De Amerikanen hebben een aanslag verzonnen om het land binnen te vallen. Dit gebeurde niet alleen met tanks, bommenwerpers en wapens maar ook met Napalm en het chemische "Agent Orange". In de oorlog die aan meer dan 3.000.000 Vietnamezen (waaronder meer dan 2.000.000 vrouwen, kinderen en andere burgers) het leven heeft gekost, heeft de VS meer dan 72 miljoen liter gemische middelen over voornamelijk centraal en zuid Vietnam gesprayd. De gevolgen hiervan zijn nog steeds duidelijk zichtbaar in het dagelijkse Vietnamese leven, er lopen veel gehandicapte mensen rond, die armen of benen missen, of waar het lichaam totaal uit verhouding is.

Niet een overdreven goede afsluiting van een prachtig en een bijzonder land. Daarom 's avonds nog maar even een aantal rooftop bars bezocht om de skyline van Ho Chi Minh City te aanschouwen.

Net als in alle andere landen heb ik wederom een opdracht uit moeten voeren, deze maal voor broer Wouter. De omschrijving was als volgt; "Taak voor Jesper; Je weet het; de ideale Vietnamese vrouw veranderd na de daad in een krat Bia Hoi en 4 vrienden, post een foto van de ideale Vietnamese vrouw. En post een foto van 4 Vietnamese vrienden met wie je een kratje Bia Hoi nuttigt". Eerlijk gezegd zie ik nu pas dat het Vietnamese vrienden moesten zijn. Aangezien we in Vietnam niet echt vrienden hebben gemaakt is het met 4 vrienden die ik in Vietnam heb ontmoet. De foto's zijn hieronder te vinden.

In Cambodja zal ik zuster mirjan (die momenteel door Zuid-Amerika aan het reizen is (www.mirjandevos.waarbenjij.nu)) uit gaan voeren

@ Iedereen, tnx voor de reacties, altijd leuk om te horen hoe het in Nederland gaat. Ik ga van Cambodia genieten. tot horens.


Tam Biet Jesper