Peru

Vanuit het armste land van Zuid-Amerika ben ik doorgereisd naar Peru, wat als meest bekende bezienswaardigheid Machu Picchu kent. In de race om alle 7 de nieuwe wereldwonderen als eerste van de familie te zien, had ik al eens overwogen om deze kant op te komen. Toen we 3 jaar geleden met de BuZa (Buitenlandse Zaken) van Nijenrode naar Brazilië gingen, zat ik er al serieus over na te denken om hier een week aan vast te plakken, en Machu Picchu af te checken. Helaas lieten destijds een strak tijdschema en een zeer bedroevende financiële situatie dit niet toe.
Nu ben ik nog steeds enigszins tijd- en budget gebonden, daarom maar een cheapass nachtbus richting Cuzco genomen om hier een goede deal te vinden om de "vergeten" Inca stad te bezoeken.

Op het moment dat ik voor het eerst WiFi bereik op Peruviaanse grond had, kreeg ik gelijk al berichten binnen van m'n Antarctica buddies dat we maar eens een reünie moesten houden.
De Canadese Kellie en Rydn was ik al bij toeval weer tegengekomen op de straten van La Paz, toen ze moesten rennen om hun bus naar Cuzco te halen. En de Britse Clare zou de komende maand vrijwilligerswerk uitvoeren in Cuzco, dus kon mooi fungeren als mijn persoonlijke gids. Helaas net de Australische Nathan en Alex misgelopen die een meerdaagse jungle trek aan het doen waren.
Mooie herinneringen opgehaald van twee surreële weken van ons leven, waar het af en toe nog steeds moeilijk voor is om de juiste woorden voor deze unieke ervaring te vinden.

Naast de -doorgaans al een half jaar van tevoren volgeboekte- Incatrail, zijn er verschillende meerdaagse alternatieven om Machu Picchu te bezoeken. De 4-daagse jungle trek of de Salcantay route zijn enkele populaire versies. Omdat deze ook ziplinen en mountainbiken in het pakket hebben (heb reeds de meest ultieme ervaringen in Laos en Bolivia beleeft wat betreft deze activiteiten) en omdat ik waar-mogelijk tijd moest besparen, ben ik maar voor de meest gemakkelijke optie gegaan.
De toer die ik -5 minuten nadat het kantoor gesloten was- geboekt had verliep niet helemaal vanzelf. De bus die me van Cuzco naar Hidroeléctrica zou brengen verscheen al een kwartier te vroeg op het plein waar ik opgehaald zou worden. Omdat ze hier nooit te vroeg zijn, vond ik dit al enigszins merkwaardig. Nadat ik ze mijn ticket overhandigd had, en ze m'n naam op de lijst hadden geschreven, riepen ze mijn naam rond, en moest ik laten weten dat ik aan boord zat, beetje overbodig.
Toen we bij Hidroeléctrica aankwamen, en nog steeds niemand een flauw idee had in welke groep ik hoorde, naar welk hotel ik moest, en wie m'n entreeticket voor het nationale park had, begon ik al aardig geïrriteerd te raken.
De gidsen die klaar stonden spraken allen geen woord Engels en konden me ook niet verder helpen, gelukkig konden een Venezolaanse broer en zus die hetzelfde probleem hadden, me vertellen dat we de wandeltocht naar Aguas Calientes in moesten zetten, en dat we daar 3 uur later op het centrale plein meer informatie zouden krijgen.
Na hier aangekomen te zijn, en de gidsen af gewacht te hebben, was mijn naam nog steeds nergens te identificeren en werd ik van gids naar gids gebracht om een hotel voor me te regelen. Uiteindelijk toch ergens m'n backpack kunnen dumpen om aan het georganiseerde diner deel te kunnen nemen. Hier kwam de gids die mij onder z'n hoede had genomen als een gek het restaurant inrennen dat ik achter hem aan moest sprinten om m'n entree ticket voor de volgende morgen te regelen. 2 minuten nadat het kantoor sloot had ik alle benodigde tickets in m'n hand en kon ik mijn alarm op een vroeg tijdstip zetten voor de volgende morgen.

Een zeer favoriete activiteit bij vele sportieve bezoekers is om de berg die naar de entree leidt 's ochtends vroeg te beklimmen. Hiervoor moet je om 5 uur voor een eerste poort wachten, je ticket laten zien, en dan kan je over continue klimmende smalle bergpaden naar de top. Hier kreeg ik meteen een déjà-vu van de hardloopwedstrijden die ik tot jaren geleden met m'n oom in Zwitserland deed. Al kom je te laat aan loop je de hele tijd achter mensen -die zichzelf blijkbaar flink overschat hebben- aan te sjokken. Groot voordeel/ of nadeel (het is hoe je het ziet) is dat je een uur na de "start" alsnog voor een tweede poort moet wachten waar hele hordes niet zwetende en niet kapot lijkende mensen zich dankzij regelmatige shuttlebussen tussen de cheap-asses mengen.
Één van de personen die het blijkbaar wel welletjes vond was de Spaanse Farners die tevens bij het diner de voorgaande avond was. Tijdens het eten waren we duidelijk geïnstrueerd door de Spaanstalige gids dat we voor het tweede controlepunt moesten wachten tot de groep compleet was om hierna de site te betreden. Deze groep had ik aan het begin van de trappen al achter me gelaten dus dit kon nog een tijd duren en ik was niet bereid om onze goede spot in de rij op te geven. Na een aantal minuten wachten en de rij langzaamaan naar binnen te zien gaan, konden we eindelijk de poorten door om als een gek langs alle langzame personen te glippen, 2 trappen naar boven hollen om eindelijk de nummer 6 van m'n 7 wereldwonderen af te strepen.
Het adembenemende uitzicht is vrij moeilijk in woorden te omschrijven, niet alleen de grootsheid van de stad, maar ook de periode waarin het gebouwd is, de precisie en symboliek die het representeert en de schitterende omgeving maken dat deze ruïnes zeker een plek in mijn top 3 van meest indrukwekkende sites die ik ooit gezien heb is beland.
De prachtige blauwe hemel met slechts een paar wolken schijnt ook een bijzonderheid te zijn. Na horen zeggen is het hier vaak erg bewolkt en regenachtig, en als ik de verhalen mag geloven was dat de dagen voor en na mijn bezoek ook het geval.

Machu Picchu is omstreeks 1450 gecreëerd tussen de bergtoppen van Machu Picchu en Huayana Pichhu en is na de Spaanse kolonisatie enigszins in vergetelheid geraakt, totdat de plek in het begin van de 20e eeuw internationale attentie kreeg. De Inca's (wat officieel een incorrecte naam is, sinds slechts het hoofd van de bevolking de naam Inca had) hebben slechts een jaar of 100 op deze geweldige plek gewoond waarna een groot gedeelte van de bevolking waarschijnlijk door de door de Spanjaarden overgebrachte pokken uitgeroeid is.

Omliggende bezienswaardigheden zijn onder andere de -helaas tijdelijk gesloten- Huayna Picchu en de wederom kuitenkillende Machu Picchu Mountain, welke een goed uitzichtpunten over de vallei biedt. Na een aantal uren door en rond de toerist geïnfiltreerde stad rondgelopen te hebben, was het weer tijd om terug te keren naar Cuzco. De Deathroad 2.0 die terugleidt naar de voormalige Inca hoofdstad kende meer schrikbarende momenten dat de Boliviaanse officiële naamdrager, dit in combinatie met buspech en het ongeveer gelijktijdig gebeurde busongeluk wat aan meer dan 35 Peruvianen het leven kostte, maakten deze rit niet zeer plezant. Laatstgenoemde ongeval werd door critici verweten aan de verplichting voor de locale bevolking om te stemmen. Zoals het eruitzag leefde het politieke gevoel erg bij de inwoners. Waar in Nederland de voorkeur voor een bepaalde partij gekenmerkt word door een papiertje achter de ramen, beschilderen de Peruvianen in zelfs in de meest afgelegen plekken hun hele huizen met het partij-nummer of de naam van hun favoriet.

In Cuzco nog snel samen met Clare de minder indrukwekkende Inca sites Saqsayhuamán, Q'enqo, Tabomachay en Pukapukara bezocht. Bij laatstgenoemde tempel kwam ik bij groot toeval de Zuid Koreaan Oek (met wie ik meer dan een maand geleden de wijntour in Mendoza had gedaan) en de Spaanse Farners van Machu Picchu tegen.
Het water dat uit de ruïnes van Pukapukara stroomt is door de mysterieuze constante stroom volgens geruchten de bron van de eeuwige jeugd en word gebruikt om het land haar meest bekende bier Cusqueña te brouwen. Hier hebben we dus maar ff een biertje op gedaan.
De laatste bezienswaardigheid van de stad die ik nog wou zien was Moray. Deze site die een uur rijden buiten Cuzco ligt, kon in de tijdsframe die ik over had, slechts bezichtigt worden in combinatie met Maras. Maras is een zoutmijn die door toedoen van een zoutwaterstroom is ontstaan. Het water wordt in één van de vele bassins opgevangen, waarna de zon haar werk doet, om uiteindelijk een laag met zout achter te laten. Aardig gezicht, maar na de zoutvlakten van Uyuni had ik wel genoeg zout gezien. Voor de Inca ruïnes van Moray zou normaliter een entree van 21 euro betaald moeten worden. Ik vond dit enigszins aan de belachelijk hoge kant, en had al vernomen dat als je een ander pad inslaat dan degene die naar de entreepoorten leidt, je een gratis en beter uitzicht krijgt over de terrassen. De bedoeling van het terrassen-systeem is niet helemaal duidelijk, het vermoeden is dat door middel van deze verschillende lagen, en dus verschillende inval van weersinvloeden en bijbehorende temperaturen, de Inca's onderzoek deden naar wat de beste omstandigheden waren voor hun landbouw.

Vanuit de eeuwenoude Inca stad ben ik afgereisd naar Arequipa. Omdat de afstanden in Peru verschrikkelijk groot zijn had ik besloten om de reis naar Lima -de hoofdstad van het gigantische land- op te splitsen om een dag lang de 1-na-grootse stad van Peru te verkennen. De locale mensen omschrijven de stad als "When the moon separated from the Earth, it forgot to take Arequipa", duidend op de ruige landschappen die de stad omringen. Vanaf een rooftopbar die zich op de top van het Palacio Municipal de Arequipa bevindt, is dit wat mij betreft het beste te ervaren. Een geniaal uitzicht over de Unesco World Heritage stad met onder andere de prachtige kathedraal die met de lichte steen van de stad omringende vulkanen gebouwd is, een zoveelste Plaza de Armas (plein van de wapenen) en de grootse Misty en Chachani bergen.
De meest populaire bezichtiging van de stad is het Santa Catalina Monastery, een in 1579 gebouwd klooster wat een heel blok midden in de stad omvat. Doordat het hele religieuze gebouw omringd is door hoge muren was deze enclave geheel afgesloten van de buitenwereld totdat het in 1970 geforceerd was te openen voor het publiek.

De tweede nachtbus op rij werd vooral gekenmerkt door een verschrikkelijk irritante gozer die continue met z'n knieën in m'n rugleuning zat te porren. Na hem verschillende keren in het Engels verzocht te hebben om hiermee te kappen, liet voor de zoveelste keer een taal-barrière het niet toe om met de locale bevolking te communiceren. Waarna ik uiteindelijk m'n stoel zo ver naar achter gezet heb dat hij z'n benen amper kon bewegen en ik eindelijk m'n nachtrust kon pakken om enigszins uitgeslapen de 17 uur durende bus op het centrale busstation in Lima uit te komen. De meest westerse en veiligste wijk die in bevolkingssamenstelling veel op Europa lijkt, ligt 10 kilometer ten zuid-oosten van het oude centrum en is de enige plek in de stad waar je 's avonds zonder problemen rond kan lopen.
Met de Israëlische Julius heb ik de volgende dag de oude stad verkend. Een hoop locale mensen associëren hier het blond en blank zijn blijkbaar met rijke mensen en kwamen veelal bij me aankloppen om hun troep te verkopen of met hun open handen zodat ik hier eventueel iets in zou kunnen duwen.
Naast een zoveelste Plaza de Armas met alle bijbehorende gebouwen en een hoop kerken is dit gedeelte van de stad niet erg boeiend.
De opvolgende dag had ik afgesproken met de Braziliaanse Kêmela, Lilly en Susanne die ik al eerder in Uyuni tegengekomen was. Aangezien ik de meeste hoogtepunten van de stad al afgestreept had, en zij ook wel het gevoel hadden om te chillen, hadden we maar besloten om een krat bier te kopen en naar één van de parken te gaan. Hier kwamen we er snel achter dat het volgens de locale wetgeving strikt verboden is om alcohol in het openbaar te nuttigen. Één van de vele voordelen van het niet in staat zijn om Spaans te spreken en er uit te zien als een Gringo, is dat de politie veel toelaat. Na in totaal 4 verschillende parken en standen te hebben afgestruind, op diverse foto's gezet te zijn door verschillende ordehandhavers en de reglementen vele malen door vriendelijke Peruviaanse politieagenten te horen hebben gekregen (één heeft ons zover gekregen om al het open bier voor z'n neus te downen), toch maar een restaurant opgezocht. Na een Ceviche -een lokale hap (waar ik geen groot fan van was) welk vis en heel veel citroen bevat- genuttigd te hebben was het alweer tijd om afscheid te nemen. Mijn volgende nachtbus stond namelijk alweer gepland, Trujillo ditmaal.
Trujillo is tijdwijs gezien een perfecte tussenstop tussen de hoofdstad en het Mallorca van Peru. Hoogtepunten die dichtbij deze relatief saaie stad liggen zijn de oude Chimor stad Chan Chan en de Temple of the Moon, een vanaf buitenaf gezien schrale hoop zand. Niets bleek echter minder waar, het religieuze centrum van een honderden jaren oude stad was dit 7 verdiepingen tellende gebouw met vele oude fresco's en indrukwekkende beeldhouwwerken. De Chan Chan stad is een Unesco geregistreerde bezienswaardigheid en één van de grootste met modder gebouwde steden ter wereld. In de 20 vierkante kilometer die de stad beslaat woonde in de hoogtijdagen tot 60.000 personen. De Chimor's regeerde de omgeving voordat zij uiteindelijk zijn verslagen door de Inca's.
De laatste en meest rustgevende stop in Peru was het dicht bij Ecuador gelegen Mancora. In dit feest paradijs het hostel bijna niet verlaten en vooral heel veel gechillt bij het zwembad en mijn bierpong skills maar weer eens getraind.

Vanaf hier wederom een nachtbus naar het juist daarvoor door een aardbeving getroffen Ecuador gepakt, maar hierover binnenkort meer!

Tot horens!

Jesper