Antarctica, continent nummer 7!

Op zaterdag 5 maart, om 7 uur 's avonds vertrok de Ocean Diamond met 192 andere toeristen en mij vanaf de haven in Ushuaia om de laatste landmassa op mijn continenten bingo af te strepen, Antarctica! In het hostel waar ik die voorgaande nacht had doorgebracht kwam ik al een aantal andere personen met hetzelfde plan tegen, de Amerikaan Andy, Canadees Gerald, Engelsman James, Taiwanese Jo en de Italiaan John hadden allen dezelfde ambitie.

Na de gerstnodige provisie ingeslagen te hebben en een slaapverwekkende instructie te hebben aangehoord, konden we op pad. het Beagle-kanaal tussen Chile en Argentinië is heerlijk rustig. Hierna wordt echter de Drake's Passage, de open zee betreden. Een heerlijk stuk lam en een aantal whisky cola's -om de zeeziekte te egaliseren- hebben me de eerste nacht doorgeholpen. Deze bestendigheid tegen "Motion-sickness" kon echter niet van iedereen aan boord gezegd worden. Van de 193 passagiers aan boord was het leeuwendeel van Chinese afkomst, waarvan het overgrote gedeelte zich de eerste 2 dagen al brakend in de hutten opgesloten had, met als resultaat dat wij "Engels-sprekenden" het rijk voor ons alleen hadden. Dit zal waarschijnlijk ook komen omdat velen van ons een last minute -met minder privileges- hadden geboekt, om deze reden hadden we kamers op een lagere dek van het schip. De bovenste verdiepingen van de boot beslaan de duurdere kamers en hier is de boot ook meer gevoelig voor de golven, "The more you pay, the more you sway".

Voordat we voor het eerst aan land gingen werden er nog een aantal belangrijke mededelingen gedaan. "Blijf zitten in de Zodiacs (boten die het vervoer van het cruise-schip naar land regelen) tot je verteld word dat je op kan staan", "blijf minstens 5 meter bij het wild vandaan, tenzij deze zelf naar je toe waggelen" en "ga niet voorbij de rode kruizen". Voor een ieder die weleens in China is geweest zal het weinig verbazen dat dit in een grote chaos eindigde. Verschillende Aziaten stonden op in de boten die op volle toeren richting het eiland voeren, waarna er direct een pinguïn jacht geopend werd om gigantische fototoestel-lenzen in hun snavels te duwen en een aantal personen was al snel uit het zicht verloren, totdat ze weer opdoken uit een gevaarlijk gedeelte van het eiland, dit allen werd niet heel erg gewaardeerd door de bemanning.
Na wat rondlopen, en de pinguïns de ruimte gegeven te hebben, besloot er 1 dat hij mijn gele vissermansbroek erg interessant vond. Na een aantal minuten in m'n broek gebeten te hebben kwam deze er blijkbaar achter dat er daar weinig eetbaars was, en ging het pleurus-beest voor m'n vinger, wat hem niet in dank werd afgenomen.

De volgende dag stond Damoy Point op het programma. Op dit eiland werd onder het genot van een sloot Schnaps samen met de Duitse Felix, de Amerikaanse Tamara en de Frans-Iraanse-Australiër Nev een aantal met uitsterven bedreigde Adélie pinguïns bewonderd. Een blijkbaar uitzonderlijke ervaring omdat deze gebieden tegenwoordig vooral bewoond worden door Chinstrap en Gentoo pinguïns. De tocht werd voortgezet door de spectaculaire Lemaire Chanel, wat door een mystieke wolkenmassa voor de ingang van het kanaal iets weg had van enkele scènes uit "The Pirates of the Caribbean".

's Avonds werd er op de Internationale vrouwendag een feest georganiseerd door de grote hoeveelheid Chinezen aan boord. Na een enigszins vreemde CEO-modellenshow (waarschijnlijk de verschrikkelijk rijke jetset van China) en een nagelbijtend slecht Karaoke optreden, werden we voor de komende uren getrakteerd op gratis champagne. Wanneer deze flessen op waren hadden we reeds wat Chinese vrienden gemaakt die ons van de nodige wijn voorzagen. Nadat Felix en ik aangesloten waren en beide een vol glas rood voorgeschoteld hadden gekregen, dachten we dat ze met het woord "Campei" wilden proosten, na een kleine slok van deze smerige -doch alcohol bevattende- drank genomen te hebben, werden we vreemd aangestaard omdat we de enige waren die niet helemaal begrepen dat het glas in een keer leeg moest. Na het feest voortgezet te hebben in de sportschool (de enige plek waar nog muziek was op de cruise) was het tijd om de cabine weer op te zoeken.

Een veel te kort aantal uur later was het tijd om een vroeg ontbijt te nuttigen en de Zodiacs te betreden om Paradise Harbour (het vasteland van Antarctica) te bezoeken, een plek die wat uitzicht een kou weinig verschilde van de voorgaande eilanden die we op deze cruise hadden bezocht. kan nu echter wel zeggen dat ik echt op Antarctica geweest ben!!

Toen we terug waren op het schip werd er door de intercom geroepen dat er walvissen gespot waren, het hele schip stroomde het dek op om deze giganten op de gevoelige plaat vast te leggen. Toen de tocht voortgezet werd naar het -naar de oud Nederlandse koningin vernoemde- Wilhelmina kanaal kregen we de mededeling dat als we geluk hadden er meer walvissen van dichterbij bekeken konden worden. Nadat de hoop vrijwel opgegeven was werd er door de speakers medegedeeld dat er een grote groep gespot was en dat we ons klaar moesten maken om de Zodiacs weer op te gaan. Al na een aantal minuten hadden we onder begeleiding van de Rus Vladmir twee walvissen gevonden die we op tientallen meters afstand volgenden totdat we honderden meters verderop wat verschrikkelijk gaafs zagen. Een jonge walvis die blijkbaar erg blij was sprong verschillende malen ver uit het water. Na als een gek naar deze plek toe geracet te zijn om dit fenomeen van dichterbij te aanschouwen, begonnen andere boten ook onze kant op te komen. Dit vonden de majestueuze beesten blijkbaar ook nogal amuserend, op een gegeven moment doken er vijf stuks op enkele meters afstand van ons op, die al draaiend en klappend met hun vinnen op het water een geweldige show opvoerden. Wederom een check op de ellenlange bucketlist van dingen die ik nog wou meemaken!!

Op deze -reeds onvergetelijke- dag werd er ook nog de Polar Plunch georganiseerd, een duik in de ijskoude Antarctische wateren. de meeste preutse Chinezen stonden vanaf de zijlijn een ieder die de uitdaging aan ging aan te moedigen. Na in Nederland al verschillende keren door het ijs gegaan te zijn, viel de 1.5 graden niet tegen.

De laatste dag op en rond de peninsula werd het Great Wall Station, een Chinees onderzoek centrum op de Zuid-Shetland-eilanden bezocht. Een van de instructies die van te voren werd meegedeeld was om absoluut niet de bel die zich op dit eiland bevond te luiden. Nadat een of andere dwaze Chinees in het water was gesprongen, en alle crew -inclusief degene die de bel bewaakten- hierop afstormden, zag een andere landgenoot haar kans schoon om een harde klank uit de bel te produceren. Wederom een hoop chaos, gratis entertainment en een onderkoelde Aziaat.

Vervolgens werd de tocht naar Zuid-Georgia ingezet. Twee dagen op de Scotia-Zee met koud en regenachtig weer op weg naar Golden Harbour en Saint Andrews Bay. De tocht die volgens de bemanning van de cruise wilder was dan de Drake's Passage, -die al op z'n wildst was in vergelijking met alle andere cruises die ze dit seizoen hadden gedaan-, verliep met een hoop gekraak van het interieur, serieuze golven tegen de portholes van de cabines en weinig Chinees geouwehoer om ons heen. Tot het moment dat er één als een gek midden in de nacht al schreeuwend en rammend op alle deuren van onze verdieping kwam sprinten met de Chinese mededeling dat we aan het zinken waren. Na niets van deze boodschap verstaan te hebben, me nogmaals omgedraaid en verder gaan slapen. Bleek uiteindelijk dat er een leiding in z'n badkamer gesprongen was.

Het wilde weer hield echter wel in dat we de Golden Harbour -onze eerste geplande stop op Zuid-Georgia- helaas niet konden uitvoeren. Toen we aankwamen bij Saint Andrews Bay werd ons medegedeeld dat door de katabatische wind, die met een snelheid van meer dan 50 Nautical Miles [meer dan 100 km/uur] over de gletsjers naar beneden jaagde, we waarschijnlijk bij deze baai ook niet aan land konden. Een hoop chagrijnige gezichten liepen met verrekijkers of mega-cameras op het dek rond omdat we -zoals het er nu uitzag- niet dichter bij de prachtige Koningpinguïns en Elephant-seal konden komen. Lekker dan, zeer waarschijnlijk vier extra dagen op zee en een bepaald niet gering bedrag aan Amerikaanse dollars de Zuidelijke Oceaan doorgespoeld.

Rond 3 uur in de middag kregen we eindelijk het verlossende woord, de wind was enigszins gekeerd en als we geluk hadden kon iedereen nog aan land voor zonsondergang. Om 5 uur was het zover om een Zodiac te betreden op weg naar het Brits overzeese territorium wat het Verenigd Koninkrijk in 1982 in een onofficiële oorlog met Argentinië heeft gebracht.
Op het moment dat we het zwarte zandstrand betreedde kwamen er al een aantal nieuwsgierige beesten zonder enkele tekenen van angst op ons af gelopen. Door het geringe aantallen personen die elk jaar op Zuid-Georgia landen lijken ze net zo geïnteresseerd in mensen als wij in hun. Op de Sint Andrew's Baai bevinden zich meer dan 300.000 Konings pinguïns die door deze grote getale ook vele roofdieren aantrekken. Honderden relatief kleine fur-seals liggen op slechts enkele meters afstand van de grootste pinguïns die ik ooit heb gezien, welke zich -zoals het er op lijkt- prima zelf weten te redden. Zelfs op kleine afstand van een troep gigantische Olifant-seals leken de pinguïns niet erg geïndoctrineerd door hun afmetingen.
's Nachts onder een verbijsterend heldere sterrenhemel doorgezeild richting Grytviken waar begin vorige eeuw een Noors Walvisjacht centrum opgezet is. Deze basis was de uitvalsbasis voor de zuid-atlantische walvisjacht voor bijna 60. Naast wat vervallen gebouwen en het graf van een van de bekendste Antarctica verkenners "Sir Ernest Shackleton" is er hier weinig te beleven. Na een toost op de "Baas" te hebben uitgebracht en wat tussen de oude troep rondgelopen te hebben, maar weer teruggekeerd naar de Ocean Diamond.

De volgende dagen moest de tocht naar Buenos Aires ingezet worden. Meer dan 4 volle dagen op zee om nog een afstand van meer dan 1550 Nautical Miles [>2.900 km] te overbruggen. Om de verveling tegen te gaan hadden onze Chinese vrienden maar weer wat feesten georganiseerd, met voor de verandering tot op een zekere hoogte gratis drank.

Ik was eindelijk enigszins gewend aan de ranzige Chinese gewoontes, de Wake-up Call elke morgen die vermelde dat "Breakfast is served in the Dining Room" (ontbijt dat uit iets anders bestond dan droog brood), een zeer uitgebreide keuze voor het Lunch Buffet, de afternoon tea in de Club Lounge en de 3, 4 of 5 gangen menu's -bestaande uit eend, lam, biefstuk, koningskrab en vele andere luxe versnaperingen- geserveerd in de "Dining Room". De bediening skills van de onder andere Filipijnse Wu, Oekraïense Krystyna en Indiër Edwardo en elke dag een schoon opgemaakt bed en nieuw handdoeken van de kamer steward Vandon. Daarnaast was het elke dag weer een verassing wat voor uitzicht er door de patrijspoorten verscheen. Golven van 10-tallen meters hoog die het meubilair letterlijk door het schip heen doen dansen, gigantische kolonies met pinguïns, torenhoge ijsbergen, enthousiaste walvissen, steile gletsjer kliffen of chillende kuddes zeeleeuwen. Hierbij kwam het feit dat de Chinese medereizigers bewust of onbewust (meestal laatstgenoemde) altijd wel paraat waren om ons aan het lachen te krijgen. Daarnaast was het wel even lekker dat de enige belangrijke keuze die dagelijks gemaakt moest worden waar en hoe laat er gefeest werd., de Observation lounge, het zwembad dek of de club.

Het is nu alleen weer tijd om het back-packleven te hervatten. De eerste dagen na de Antarctica trip in Buenos Aires getracht te acclimatiseren, waar we regelmatig vergaten dat Eddy ons niet meer van koffie kwam voorzien en dat we weer zelf voor ons eten moesten zorgen. De laatste avond in de Argentijnse hoofdstad nog met het grootste gedeelte van de Engelssprekende die nog in B-A waren afgesproken. Nogmaals bedankt iedereen, het was een geweldige ervaring!!

Ik ben momenteel onderweg naar San Pedro de Atacama, een Chileense stad die dicht bij de grens met Bolivia ligt. Maar over deze belevenissen meer nadat ik waarschijnlijk Bolivia afgerond heb
Tot horens!