Argentinië en Puerto Natales

Na afgelopen nacht verschillende keren gewekt te zijn door een luidruchtige Japanner die z'n alarm om 3, 4, 5 en 6 uur gezet had, om vervolgens alle plastic tassen uit zijn backpack te halen om ze op te vouwen en vervolgens weer uit elkaar te schudden, mijn blog deze keer iets eerder in de morgen!

Vanaf de Braziliaanse kant van de Iguaçu watervallen ben ik doorgereisd naar de Argentijnse zijde. Een lokale busservice verbind de twee Iguaçu's/ Iguazú's met elkaar. deze bussen stoppen heel even bij de Braziliaanse grens, zonder te vermelden dat deze bereikt is. Toen de bus weer begon te rijden, net op tijd ingelicht door een Braziliaanse die vermelde dat toeristen die ooit nog van plan zijn om Brazilië zonder problemen te bereiken een exit-stempel moesten verkrijgen. Na een hoop chaos, geduw en getrek ben ik samen met wat Aziaten gelukkig toch de overvolle bus uit weten te komen.

Puerto Iguazú is de vele malen kleinere Argentijnse tegenhanger van het Braziliaanse Foz de Iguaçu en ligt op 30 minuten rijden bij het nationale park vandaan. Door de vele verschillende façades en tientallen uitzichtpunten heb ik enkele uren op dit wederom zeer unieke stukje aarde doorgebracht. Het absolute hoogtepunt van het park zou de "Devil's Throat" moeten zijn, er stond 's ochtends vroeg echter al een een uitzonderlijk lange rij te wachten voor de trein die je hier afzet, dat ik en m'n Hongaarse mede-reizigster maar besloten hebben wat andere trails eerst te doen. De kleur-gecodeerde routes geven stuk voor stuk uitstekende vergezichten over de watervallen, met zo nu en dan een kans om praktisch onder de watervallen te staan.
De "Devil's Throat" vond ik persoonlijk minder doordat er teveel toeristen op een kluitje naar beneden staan te gluren hoe het water in een hoefijzerige vorm naar beneden klettert. Hiernaast komt er bij dit gedonder een hoop nevel vrij waardoor je niet overdreven ver kan kijken.

Vanaf Puerto Iguazú samen met de Engelse Emily en Ross een 17 uur durende bus naar de hoofdstad van het immense land genomen. Naast de champagne, whisky en bier aan boord, hebben we helaas geen warm welkom van de welbekende Argentijnse biefstuk gekregen, in plaats daar van werd ons een smerige imitatie pasta voorgeschoteld.
In het Europees aanvoelende Buenos Aires verbleef ik met bovengenoemden in een party hostel. Wat 's avonds een hoop drinken inhield en overdag de vele verschillende wijken van de stad vooral op de voet doorkruisen betekende. Palermo met vele uitgestrekte parken, Recoleta met als must-see het Recoleta Cemetry, een begraafplaats waar vele hooggeplaatste Argentijnen -waaronder Evita- begraven liggen. Puerto Madero, een oude haven die in een van de laatste trends omgetoverd is tot een toeristische trekpleister met vele bars en restaurants. En de centraal gelegen wijken Balvanera en Montserrat -waar naast "Obelisco de Buenos Aires", wat een slap aftreksel is van de veel oudere en hogere Obelisk in Washington-, Congressional Plaza en Plaza de Mayo met hun architectonische hoogtepunten de belangrijkste bezienswaardigheden van Avenida de Mayo zijn. Na wat verontrustende verhalen van mensen die waren bedreigt met messen en pistolen terwijl ze op weg waren naar La Boca, toch maar een bus naar het centrale veilige gedeelte van deze wijk genomen, de buurt wordt gekenmerkt door het stadion van de Boca Juniors, en door een sloppenwijk die in een top-bezienswaardigheid is veranderd doordat mensen wat kleuren op de muur van hun krotten hebben gekladderd.

Vanuit Buenos Aires een vlucht richting Ushaia, de meest zuidelijke stad ter wereld genomen. Met een tussenstop in El calafate hoopte ik een glimp op de 80 kilometer verder gelegen Perito Moreno op te vangen, dit is helaas niet gelukt. Het leverde echter wel mooie vergezichten over het Argentijnse gedeelte van Patagonie, en het hieraan grenzende Andes gebergte op.
Ushuaia mag dan wel de titel dragen van meest zuidelijke stad op deze aarde (wat overigens nog te betwisten valt met het Chileense -nog zuidelijker gelegen- Puerto Williams, maar hiernaast is er geen reet te beleven. Naast een 5 uur durende wandeltocht naar de Martial Gletsjer wat gewoonweg een hoop sneeuw was, ben ik vooral op zoek gegaan naar goede Antarctica deals.
Verder kom je in deze stad menig fanatiek fietser tegen die de ambitie hebben om of Alaska, of Iguazú te bereiken.
Opmerkend is dat in deze (voor de verandering veel te dure) Argentijnse stad een lap biefstuk (600 gram) goedkoper is dan een zak Lays chips.

De volgende stop op de trip was Puerto Natales, mijn eerste kennismaking met Chili. Puerto Natales is de uitvalsbasis voor het Nationale Park Torres del Paine.
Vooraf al met velen gepraat over deze tocht, en hierbij kreeg ik het idee dat ik The Lord of thé Rings' Mount Doom zou moeten beklimmen. dit gevoel werd enkel versterkt na aankomst in het park waar iedereen in volledige uitrusting aan deze tocht begon terwijl ik in mij spijkerbroek, trui en hardloopschoenen verscheen. na verschillende keren vreemd aangestaard te zijn gewoon begonnen met lopen, en het is uiteindelijk allemaal goed gekomen!

Naast de veel voorkomende vragen; "Hoelang ben je aan het reizen?", "Hoelang heb je nog te gaan?" en "Waar kom je vandaan?" (en voor de Nederlanders "He, Groot-Ammers, waar ligt dat?") zijn andere belangrijke gespreksonderwerpen hier; "Welke trek doe je?, de W of de O?" en "Wat voor weer heb je gehad?". op mijn eerste avond kwam ik een Engels vrouwtje tegen wat 9 dagen in het park had doorgebracht en 8 1/2 dag regen had gehad. Gelukkig had ik iets meer geluk. de eerste 20 minuten dat ik aan deze barre tocht begon regenval gehad, daarna volledig droog!
De W trek (wat simpelweg de vorm van de route op de kaart identificeert) heb ik in 4 dagen, 150 km lopen, hooguit 10 uur diagonaal slapen in een veel te kleine tent op een te dunne mat, met gezelschap van een muis die zichzelf door de bodem van mijn tent had geknaagd, en met opwarmmaaltijden die de namen "Paella", "Curry" en "Mexicano" droegen (ze smaakte allemaal hetzelfde) afgerond. Om uiteindelijk op mijn laatste dag de cliché zonsopkomst bij de Torres te bekijken. Een ervaring die gepaard ging met een kudde hoofdlampjes die met kletterende Nordic walking stokken de berg op kwam zetten.
Al met al een mooie ervaring, maar laatstgenoemde is zeker niet het hoogtepunt van deze prachtige tocht, de vele (hangende) gletsjers er emerald- en azuur gekleurde meren in combinatie met het scherpe gebergte zijn zeker zo mooi!
Ik heb overigens na deze ervaring wel besloten dat je mij nooit meer in een tent zal vinden, heb nog nooit zo beroerd geslapen, ben wat dat betreft niet echt een kampeerfan

Na een bumpy road (het lijkt erop dat zowel Chili als Argentinië beide niet voor het onderhoud van de weg die de 2 grenzen met elkaar verbind willen betalen), vanaf Puerto Natales met een kleine tussenstop in El Calafate doorgelift met een Israëlisch koppel naar El Chaltén. Deze in 1985 opgerichte stad is gesticht om een grensdispuut met Chili te settelen. Het lijkt echter dat hier nog steeds geen oplossing op gevonden is. Verschillende dag-hikes lopen vanaf deze stad die slechts 1500 inwoners telt, naar wat op de kaart lijkt op een groot rechthoekig niemandsland. De geweldige uitzichtpunten op Fitz Roy en Cerro Torre vanaf Laguna de los Tres en Laguna Torro respectievelijk, in combinatie met het grootse uitzicht vanaf Loma del Pliegue Tumbado maken deze plek ook een plaats om niet te missen op elke Zuid-Amerika reis.

In een poging om terug te liften naar El Calafate, helaas weinig succes geboekt. Na verschillende uren mijn oude lifttactiek weer toegepast te hebben (een bord met I Have Cookies heeft me 4 jaar geleden heel Nieuw-Zeeland gratis doorgekregen), begon ook mijn duim aardig lam te worden, dus zelf de Koekies maar soldaat gemaakt en een bus genomen.

In El Calafate kwam ik bij mijn hostel voor de zoveelste keer de Zwitserse Martin en Anja tegen. Deze vertelde me dat ze na een braakfestijn op de camping na Torres (waar ik de laatste avond in Torres del Paine heb doorgebracht) samen met verschillende anderen helaas hun "O" vroegtijdig hebben moeten afronden. Waar je verder overal in het park je fles water in de rivier kan laten hangen om deze op te vullen, is dat in dit gedeelte dus minder veilig. Gelukkig dat ik voor de "korte" route was gegaan.

Vanaf het centrum van het dorp besloot ik maar weer eens te gaan liften naar de Perito Moreno Gletsjer. In Argentinië is het blijkbaar niet verboden om prijsafspraken te maken, en de 4 busbedrijven die deze route voor hun rekening nemen vragen allemaal dezelfde belachelijk hoge prijs voor vervoer naar het park. Door een nieuwe overheid, een grote keldering van de Argentijnse Peso ten opzichte van de Amerikaanse Dollar en een gigantische inflatie zijn de prijzen de afgelopen jaren ten minste 5 keer over de kop gegaan. Na alweer even langs de kant van de weg te hebben gestaan en tot de conclusie gekomen te zijn dat Argentijnen blijkbaar niet van koek houden, bijna de lifttactiek voorgoed in de wilgen gehangen. Ik was reeds bezig om mijn spullen op te pakken en naar het busstation te gaan toen er een touringcar stopte die me wel naar het begin van het park wou brengen. Onderweg nog circa 15 andere lifters opgepikt en de tocht begonnen. Vanaf het begin van het Parque Nacional Los Glaciares de tocht vervolgt met het 50 jaar getrouwde Argentijnse en Spaanse koppel Miguel en Sofia. Deze hebben me 30 kilometer achter elkaar de oren in vloeiend Spaans van m'n hoofd geluld.

Ik heb in m'n leven al een aantal gletsjers gezien, maar deze vallen vrijwel allemaal in het niet als ze vergeleken worden met de Perito Moreno. Deze gigant is een van de enige Gletsjers op aarde die blijft groeien, met zijn 30 kilometer lengte, 5 kilometer breedte en een gemiddelde hoogte van 74 verschuift hij per dag wel tot 2 meter. Als resultaat hiervan breken er om de paar minuten gigantische stukken ijs van de face van de gletsjer af. zelfs bij relatief "kleine" stukken gaat dit gepaard met een gigantische herrie een hoop ahhh's en ohhh's. wederom een adembenemende ervaring!

Gisteren wederom met een Aerolineas Argeninas vlucht aangekomen in Ushuaia. Dit om het laatste continent op mijn bucket-list af te vinken. Een luxe cruise-schip zal me de komende twee weken samen met een hoop Chinezen naar Antarctica, Zuid Georgia (een brits overzees territorium wat vergeleken wordt met de Galapagos Eilanden) en Buenos verschepen.

Deze ervaring zal over een aantal weken online komen!

Ciao, Jesper