Ecuador, Colombia en Panama
Blijf op de hoogte en volg Jesper
27 Mei 2016 | Panama, Panama-stad
De week voorafgaand aan mijn eerste stappen op Ecuadoraans grondgebied was ik al als een kip zonder kop aan het rondreizen om zoveel mogelijk hoogtepunten te zien. Dit zou echter toch nog een heel stukkie sneller moeten gaan om een beetje bij tijds het Zuid-Amerikaanse continent te kunnen verlaten.
De grootste stad van Ecuador, Guayaquil, dus meteen letterlijk links laten liggen om in oostelijke richting door te reizen naar Cuenca, een zoveelste Koloniale stad die in 1557 opgericht is door de Spanjaarden. Dit zou één van de meest bijzondere steden van Ecuador moeten zijn, maar waar ik jaren geleden in Thailand aan het tempel-sick-syndrome leed, heb ik nu soort van een overdosis van koloniale steden. Na een aantal uren door de smalle straten langs de meer dan een dozijn oude kerken gelopen te hebben en van slechts één echt onder de indruk te zijn, nog snel een uitzichtpunt opgezocht om daarna weer terug te keren naar het busstation.
Na m'n 6e nachtbus van de afgelopen 9 dagen te hebben genomen kon ik eindelijk weer eens bij een hostel inchecken. Het dakterras van het Secret Garden hostel wat midden in het centrum ligt, geeft panoramische vergezichten van vrijwel alle must sees in de stad. Na een heerlijk ontbijt onder genot van dit uitmuntende uitzicht genuttigd te hebben en wat berichten verstuurd te hebben, kreeg ik direct een reactie van Steffie dat hun ook al wakker waren en dat ze zo naar boven zouden komen. 7 jaar geleden toen we met de gasten uit Ammers het prachtige Nederlandse feesteiland Terschelling bezochten, hebben we Steffie, Carmen en een aantal van hun vriendinnen ontmoet. En ik kreeg al sinds m'n Machu Picchu bezoek berichten binnen of ik hun aan het achtervolgen was, en dat we maar ergens moesten meeten om oude herinneringen op te halen.
Aangezien hun nog een aantal dingen moesten regelen voor hun bezoek aan Colombia en ik een bezienswaardigheid buiten Ecuador wou bezoeken, het bier-drinken maar ff naar 's avonds uitgesteld.
De evenaar -in het Engels Equator- heeft Ecuador haar naam gegeven, en het monument wat hier aan toegewijd is ligt circa 25 kilometer ten noorden van Quito in het dorp Ciudad Mital del Mundo (stad des midden van de aarde). Een centimeters brede gele lijn indiceert het centrum, deze lijn loopt tevens door een lelijk 30 meter hoog bouwwerk met een grote wereldbol erop wat een museum huisvestigd. Dit is overigens niet de correcte locatie van de 0 graden Noorder en Zuider breedte. In de buurt van de in 1736 gedefinieerde lijn zijn een aantal oudere ruïnes gevonden die echter wel op het exacte centrum van de aarde gebouwd zijn.
De volgende dag nog snel wat andere dingen in de stad bekeken. Op de Bread Loaf (rond brood) berg staat een kerk wat in principe het Vrijheidsbeeld van Ecuador is. Het religieuze bouwwerk bevindt zich in de onderste laag van een bouwwerk wat Maria voor moet stellen. De moeder van Jezus heeft aan een lange stalen ketting een krokodil in haar handen, vrij apart!
Ik hoorde achteraf dat het niet heel verstandig was om naar dit uitzichtpunt toe te wandelen aangezien er tegen de bergwanden van deze mirador een sloppenwijk is gebouwd, naast mensen die gewoon met hun dagelijkse leven bezig waren was er wat mij betreft vrij weinig gevaarlijks aan!
Na nog een snel bezoek aan de eeuwenoude kathedraal, waarvan de torens beklommen kunnen worden, was het alweer tijd om door middel van 7 verschillende bussen door te reizen richting Colombia.
De grensovergang van Tulcan naar Ipiales stond jaren geleden bekend als één van de meest gevaarlijke grensovergangen van Zuid-Amerika, om deze reden wou ik er voor zorgen dat ik hier voor zonsondergang aankwam. Dit lukte echter niet helemaal, en 2 uur nadat het donker werd stond ik als enige toerist bij de controlepost om een exit-stempel van Ecuador te ontvangen. Het stuk niemands-brug wat de 2 landen met elkaar verbind werd gekenmerkt door mensen die er arm uitzagen en blijkbaar wel geïnteresseerd waren in wat Europees geld. Een aantal minuten met luide muziek in m'n oren, voor me kijken en doorlopen bracht me naar de Colombiaanse zijde, waar ik met m'n laatste bus doorkom naar het centrum van Potosi.
In deze grensstad zelf is helemaal niets te beleven en het enige hoogtepunt van de regio ligt circa 20 kilometer verder naar het Oosten.
De Las Lajas Kathedraal is over een rivier heengebouwd en is met haar prachtige architectuur en schitterende omgeving zeker een bezoek waard!
De volgende plaats op de te bezoeken steden was Cali, een lelijke stad waar absoluut niets te zien is. Daarnaast was het zondag en de straten waren uitgestorven. De dame bij het busstation probeerde me waarschijnlijk uit te leggen dat je vrijwel elke dag hier vandaan naar het centrum kan lopen, behalve op een zondag. Een statement die ik precies andersom interpreteerde, gelukkig onderweg naar het centrum slecht wat ongure types gezien die zoals het leek weinig kwaads met me voor hadden. Tijdens een lokaal ontbijt waar ik voor gebakken eieren, gefrituurde banaan, 2 bakken koffie en wat brood nog geen euro kwijt was, werd ik alsnog geinstrueerd door een Colombiaan die meer dan de helft van z'n leven in de Verenigde Staten had gewoond, dat ik zo spoedig mogelijk het centrum moest verlaten. Aangezien sommige Colombianen nogal schijnen te houden van een flinke borrel op hun vrije dag, willen ze nog wel eens hun slag slaan op onschuldige toeristen.
Vanaf de rivier-promenade dus maar weer contact gezocht met Carmen en Steffie om de beste dierentuin van het land te bezoeken, om hierna onder het genot van een borrel en alleen maar locals om ons heen in een stadspark wat op een heuvel midden in de stad gesitueerd is te bezoeken.
Vervolgens de reis voortgezet naar Bogota, de hoofdstad van het tot voorkort door drugs getiranniseerde land. De stad heb ik binnen 2 uur alweer verlaten om de een uur buiten Bogota gelegen zoutmijnen te bezoeken. In deze mijn is 200 meter ondergronds een zeer indrukwekkende Rooms Katholieke kerk gebouwd. De tunnel die naar beneden leidt representeert de lijden van Jezus en heeft -gek genoeg in nummer verschillend van de Via Dolorosa in Jeruzalem- geen 14, maar 12 verschillende stations die verschillende momenten tijdens de lijdensweg door de Palestijns-Israëlische stad representeren. De kathedraal zelf bestaat uit 3 zalen die de geboorte, het leven en de dood van Jezus symboliseren. Hiernaast is er een zeer indrukwekkende 3-dimensionale weergave van Michelangelo's "Schepping van Adam" te vinden.
Een derde nachtbus op rij heeft me naar Medellin gebracht. Het is duidelijk zichtbaar dat de inwoners van deze door Pablo Escobar en aanhang tot 1993 geterroriseerde stad hun uiterste best doen om de plek haar imago flink op te beuren.
De tussen 2004 en 2008 geopende teleferico lijnen zijn slechts het begin om de armere gedeelten van deze zeer "tranquillo" stad met het centrum te verbinden. Vooral lijn K geeft goede vergezichten over de sloppenwijken.
Helaas door een verschrikkelijke hoosbui -wat tevens m'n eerste douche van de afgelopen 3 dagen was- m'n bezoek aan Medellin voortijdig moeten stoppen om vanaf het José Maria Córdova vliegveld m'n eerste luxueuze vervoer van de afgelopen weken te gaan nemen, eindbestemming Cartagena.
Aangezien vrijwel alle backpackers zichzelf in het zelfde district begeven, en er geen openbaar vervoer naar het centrum gaat, direct de eerste andere personen met grote rugzakken aangesproken. Toevallig genoeg waren dit ook Nederlanders en zaten zij in een hostel dicht bij het mijne, Daarnaast waren Jeroen en Rogier 's avonds ook wel in voor een biertje op de koning. Omdat ik nog goed kapot was van de voorgaande dagen, het deze avond maar besloten niet te laat te maken om de dag erna vroeg in het oranje uitgedost de straten op te gaan.
Ik hoopte enigszins op een herhaling van de in 2012 in Cairns, Australië gevierde Koninginnedag, helaas waren er hier echter minder Medelanders te vinden. Toch een goede tijd gehad met de gasten en alvast een voorproefje van Cuba genoten in het La Casa del Habana Cafe. Voor ons in plaats van Oranjebitter en bitterballen, Havana-club gemixte cocktails en Cubaanse sigaren.
Santa Martha is een niet veel voorstellende stad dichtbij Cartagena (slechts 4 uur rijden), en wordt door reizigers vooral gebruikt als uitvalsbasis voor het nabij gelegen Tayrona nationale park. Een minder bekende en bezochte plaats in de omgeving is echter de eeuwenoude Ciudad Perdida. Een 4 daagse wandeltocht word vanuit de stad georganiseerd naar deze verloren stad die 600 jaar ouder is dan de veel bekendere Zuid-Amerikaanse concurrent Machu Picchu. Verschillende mensen, waaronder de Australische Kate en Pru van de Ocean Diamond cruise, hadden me al verteld dat het zeker de moeite waard was om hier een omweg en wat tijd voor vrij te maken.
Waar de verloren sta in Peru gemiddeld 5000 bezoekers per dag heeft, deelde ik de paden naar de Colombiaanse variant de dag dat we vertrokken met 19 anderen.
Op het moment dat we het boekingskantoor verlieten waren we direct onze gids kwijt, wat al snel tot grappen leed dat we zojuist 200 euro per persoon hadden betaald om verloren in de stad te geraken in plaats van de verloren stad te bezoeken.
In de gebieden waar ten hoogtijdagen van de Colombiaanse drugshandel veelal coca planten verbouwd werden, wonen tegenwoordig weer lokale tribes. De overheid probeerde het drugsprobleem een halt toe te roepen door het doodspuiten van alle gewassen die met drugs geassocieerd werden, aangezien dit niet in de nationale parken toegestaan was, verplaatsen veel coca boeren zich hierheen om de activiteiten voort te zetten. Door middel van verschillende deals tussen de overheid, de drugsbaronnen en de oorspronkelijke bevolking hebben de Arguaco's de Koguis en de Wiwa's uiteindelijk hun land weer teruggekregen. Deze stammen leven veelal nog volgens de gebruiken van terug in de tijd, met tussen de verschillende tribes een afwijkende versie van implantatie van "nieuwe" gebruiken en luxe artikelen. De Wiwa's bijvoorbeeld kiezen er voor om de gemakken van beide werelden te pakken. Ze kopen kleren in de steden, maar houden nog steeds oude gebruiken aan, waar de Koguis alles zelf maken en afgeschermd van de buitenwereld leven.
De tocht liep letterlijk door het regenwoud, dus af en toe werden we opgeschrikt door flinke buien, niet dat dit veel verschilde van de normale omstandigheden, de hoge luchtvochtigheid zorgde ervoor dat we constant zijknat waren. Samen met de Engelse Sam, Tam, Sammie, Hannah, Peter, de Duitser Thorsten En de Franse Diane vormde wij de Engelstalige groep. Waar in de andere groep die we zeer vaak tegenkwamen, de Nederlanders met een 5-tal zeer goed vertegenwoordigd waren.
Na goed 2 1/2 dag onderweg geweest te zijn en een flinke afstand over de wandelpaden van het door lianen geïnfiltreerde en Indiana Jones en Lara croft waardige Teyuna Nationale park te hebben afgelegd, vingen we eindelijk de eerste glimp op van het trappenstelsel wat naar de Ciudad leidt. De 1.200 treden brachten ons naar de oorspronkelijke entree van de stad.
Destijds werden de toenmalige bezoekers eerst voor een bepaalde tijd in een waterbron geplaatst om alle negatieve energie te verwijderen. De Tayrona waren -en de 3 voorgenoemde afstammende tribes zijn- een zeer vredelievend volk, dit is nog steeds te zien aan het ontbreken van geweld en de afwezigheid van negatieve woorden in hun moedertong.
Een additionele reeks met trappen bracht ons vanaf de entree van de heilige plaats naar de plek waar de hoger geplaatste elite huisvestiging had. Hier is nog steeds de troon van de leider te vinden, en een iets hoger geplaatst uitzichtpunt geeft een uitstekend beeld over de heilige plek. Iets hoger op de bergen is momenteel een militaire basis gevestigd, de aanwezige soldaten doen blijkbaar niets anders dan een beetje chillen en verwonderd naar toeristen staren. De militaire aanwezigheid is vooral te danken aan een aantal jaren geleden ontvoerde groep toeristen. Verschillende linkse groeperingen probeerden destijds meer inspraak in de regering -en zelfs onafhankelijkheid- te krijgen. Als onderdeel van deze campagne zijn er in 2003 acht toeristen van veelal Europese afkomst gekidnapt.
De laatste 1 1/2 dag in de jungle waar waarschijnlijk het uiterlijk van Centerparcs en de dierengeluiden van Intratuin op gebaseerd zijn, was over hetzelfde wandelpad en in de zelfde kampementen waar de matrassen nog veel te dun waren, wat deze top ervaring helaas niet meer heel veel interessanter kon maken.
In Santa Martha verbleef ik in hetzelfde hostel als Hannah en Sammie. Voordat we onze spullen op konden halen bij het kantoor waar we de toer geboekt hadden moest ik nog geld pinnen om voor het hostel en de wasserette te betalen. Onderweg hiervandaan kwam ik er achter dat ik m'n sleutels vergeten was en dat ik dus niet m'n spullen uit de kluis bij de toer-organisatoren kon krijgen. Hannah zou alvast doorgaan en ik zou haar bij het kantoor ontmoeten. Na m'n sleutels opgehaald te hebben en wederom onderweg te zijn hoorde ik voor de zoveelste maal een meter of 50 achter me of ik marihuana of cocaïne wou kopen. Na een beetje schaapachtig achterom gekeken te hebben, gewoon weer doorgelopen totdat ik opeens iemand op me af hoorde rennen. Op het moment dat ik me omdraaide zag ik op nog geen meter afstand twee armen door de lucht zweven en een been, die het duidelijk op m'n knieholte had voorzien, aankomen. De randdebiel die blijkbaar erg lam was, was duidelijk niet meer in staat om iemand anders behalve zichzelf onderuit te trappen. Na een moment aarzelen er als een gek vandoor gesprint, dom genoeg in de richting van z'n maat die me met open armen en -voor wat voor debiele reden dan ook- een clownsneus op, op stond te wachten. Gelukkig hebben de uitstekende rugbytrainingen van Casper Boelens me in staat gesteld een vluchtige schijnbeweging te maken om hem zonder kleerscheuren te passeren.
Nadat ik de ervaring met Hannah gedeeld had, en we onze spullen verzameld hadden, zagen we beide mannen nog in een zijsteeg staan. Met een aantal vluchtige passen kwamen we bij een aantal agenten aan. Omdat Hannah's Spaans een stuk beter is dan dat van mij liet ik haar mijn verhaal doen, helaas leidde dit -behalve een hilarische uitleg van de clownsneus (inclusief een zeer uitgebreide imitatie van een clown)- tot weinig, de politie haalde hun schouders op en gingen verder met niets doen.
In de avond realiseerde ik me dat het zondag was, en dat de Engels sprekende man in Cali waarschijnlijk op dit soort ervaringen duidde.
Gelukkig verliet ik het land de dag erop al. Een Copa Airlines vlucht heeft me met een tussenstop in Bogota naar Panama-Stad vervoerd.
Vanaf het vliegveld wederom het geldbesparende lokale vervoer naar de stad genomen. Groot nadeel was dat m'n tas vol met vreemde valuta's, camera, telefoon, laptop, paspoort en bankpassen en ik in een ongure wijk gedropt werden. Na voor de zoveelste maal m'n benen weer net iets sneller dan normaal te hebben laten lopen kwam ik aan in Panama Viejo (oud-Panama). Door een groot tijdsgebrek (m'n tussenstop was slechts 8 uur), maar snel een bakkie koffie gedaan op de vierde verdieping van één van de koloniale panden om de oude stad in één keer te kunnen zien.
Panama stad deed me met z'n ellenlange boulevard vooral aan Qatar's Hoofdstad Doha denken. In deze Midden-Oosterse stad moet ook een groot gedeelte langs de zee worden afgestruind voordat je van het gerenoveerde oude centrum naar het nekkramp veroorzakende wolkenkrabber gedeelte kan komen.
In dit financiële centrum had ik de rooftop van het HardRock Hotel gepland staan. Door het vroege tijdstip was deze helaas nog niet open. Uiteindelijk dus maar snel wat rondgestruind en wat foto's geklikt van de onder andere bizarre 360 graden draaiende F&F toren, voordat ik weer teruggekeerd ben naar het Tolcumen vliegveld.
Het volgende afgevinkte land was Cuba, hier heb ik de volgende 2 weken volledig van de buitenwereld afgesloten met onder andere zusterlief Mirjan en haar vriend Serge doorgebracht.
Binnenkort meer!
Adios!
Jesper
De grootste stad van Ecuador, Guayaquil, dus meteen letterlijk links laten liggen om in oostelijke richting door te reizen naar Cuenca, een zoveelste Koloniale stad die in 1557 opgericht is door de Spanjaarden. Dit zou één van de meest bijzondere steden van Ecuador moeten zijn, maar waar ik jaren geleden in Thailand aan het tempel-sick-syndrome leed, heb ik nu soort van een overdosis van koloniale steden. Na een aantal uren door de smalle straten langs de meer dan een dozijn oude kerken gelopen te hebben en van slechts één echt onder de indruk te zijn, nog snel een uitzichtpunt opgezocht om daarna weer terug te keren naar het busstation.
Na m'n 6e nachtbus van de afgelopen 9 dagen te hebben genomen kon ik eindelijk weer eens bij een hostel inchecken. Het dakterras van het Secret Garden hostel wat midden in het centrum ligt, geeft panoramische vergezichten van vrijwel alle must sees in de stad. Na een heerlijk ontbijt onder genot van dit uitmuntende uitzicht genuttigd te hebben en wat berichten verstuurd te hebben, kreeg ik direct een reactie van Steffie dat hun ook al wakker waren en dat ze zo naar boven zouden komen. 7 jaar geleden toen we met de gasten uit Ammers het prachtige Nederlandse feesteiland Terschelling bezochten, hebben we Steffie, Carmen en een aantal van hun vriendinnen ontmoet. En ik kreeg al sinds m'n Machu Picchu bezoek berichten binnen of ik hun aan het achtervolgen was, en dat we maar ergens moesten meeten om oude herinneringen op te halen.
Aangezien hun nog een aantal dingen moesten regelen voor hun bezoek aan Colombia en ik een bezienswaardigheid buiten Ecuador wou bezoeken, het bier-drinken maar ff naar 's avonds uitgesteld.
De evenaar -in het Engels Equator- heeft Ecuador haar naam gegeven, en het monument wat hier aan toegewijd is ligt circa 25 kilometer ten noorden van Quito in het dorp Ciudad Mital del Mundo (stad des midden van de aarde). Een centimeters brede gele lijn indiceert het centrum, deze lijn loopt tevens door een lelijk 30 meter hoog bouwwerk met een grote wereldbol erop wat een museum huisvestigd. Dit is overigens niet de correcte locatie van de 0 graden Noorder en Zuider breedte. In de buurt van de in 1736 gedefinieerde lijn zijn een aantal oudere ruïnes gevonden die echter wel op het exacte centrum van de aarde gebouwd zijn.
De volgende dag nog snel wat andere dingen in de stad bekeken. Op de Bread Loaf (rond brood) berg staat een kerk wat in principe het Vrijheidsbeeld van Ecuador is. Het religieuze bouwwerk bevindt zich in de onderste laag van een bouwwerk wat Maria voor moet stellen. De moeder van Jezus heeft aan een lange stalen ketting een krokodil in haar handen, vrij apart!
Ik hoorde achteraf dat het niet heel verstandig was om naar dit uitzichtpunt toe te wandelen aangezien er tegen de bergwanden van deze mirador een sloppenwijk is gebouwd, naast mensen die gewoon met hun dagelijkse leven bezig waren was er wat mij betreft vrij weinig gevaarlijks aan!
Na nog een snel bezoek aan de eeuwenoude kathedraal, waarvan de torens beklommen kunnen worden, was het alweer tijd om door middel van 7 verschillende bussen door te reizen richting Colombia.
De grensovergang van Tulcan naar Ipiales stond jaren geleden bekend als één van de meest gevaarlijke grensovergangen van Zuid-Amerika, om deze reden wou ik er voor zorgen dat ik hier voor zonsondergang aankwam. Dit lukte echter niet helemaal, en 2 uur nadat het donker werd stond ik als enige toerist bij de controlepost om een exit-stempel van Ecuador te ontvangen. Het stuk niemands-brug wat de 2 landen met elkaar verbind werd gekenmerkt door mensen die er arm uitzagen en blijkbaar wel geïnteresseerd waren in wat Europees geld. Een aantal minuten met luide muziek in m'n oren, voor me kijken en doorlopen bracht me naar de Colombiaanse zijde, waar ik met m'n laatste bus doorkom naar het centrum van Potosi.
In deze grensstad zelf is helemaal niets te beleven en het enige hoogtepunt van de regio ligt circa 20 kilometer verder naar het Oosten.
De Las Lajas Kathedraal is over een rivier heengebouwd en is met haar prachtige architectuur en schitterende omgeving zeker een bezoek waard!
De volgende plaats op de te bezoeken steden was Cali, een lelijke stad waar absoluut niets te zien is. Daarnaast was het zondag en de straten waren uitgestorven. De dame bij het busstation probeerde me waarschijnlijk uit te leggen dat je vrijwel elke dag hier vandaan naar het centrum kan lopen, behalve op een zondag. Een statement die ik precies andersom interpreteerde, gelukkig onderweg naar het centrum slecht wat ongure types gezien die zoals het leek weinig kwaads met me voor hadden. Tijdens een lokaal ontbijt waar ik voor gebakken eieren, gefrituurde banaan, 2 bakken koffie en wat brood nog geen euro kwijt was, werd ik alsnog geinstrueerd door een Colombiaan die meer dan de helft van z'n leven in de Verenigde Staten had gewoond, dat ik zo spoedig mogelijk het centrum moest verlaten. Aangezien sommige Colombianen nogal schijnen te houden van een flinke borrel op hun vrije dag, willen ze nog wel eens hun slag slaan op onschuldige toeristen.
Vanaf de rivier-promenade dus maar weer contact gezocht met Carmen en Steffie om de beste dierentuin van het land te bezoeken, om hierna onder het genot van een borrel en alleen maar locals om ons heen in een stadspark wat op een heuvel midden in de stad gesitueerd is te bezoeken.
Vervolgens de reis voortgezet naar Bogota, de hoofdstad van het tot voorkort door drugs getiranniseerde land. De stad heb ik binnen 2 uur alweer verlaten om de een uur buiten Bogota gelegen zoutmijnen te bezoeken. In deze mijn is 200 meter ondergronds een zeer indrukwekkende Rooms Katholieke kerk gebouwd. De tunnel die naar beneden leidt representeert de lijden van Jezus en heeft -gek genoeg in nummer verschillend van de Via Dolorosa in Jeruzalem- geen 14, maar 12 verschillende stations die verschillende momenten tijdens de lijdensweg door de Palestijns-Israëlische stad representeren. De kathedraal zelf bestaat uit 3 zalen die de geboorte, het leven en de dood van Jezus symboliseren. Hiernaast is er een zeer indrukwekkende 3-dimensionale weergave van Michelangelo's "Schepping van Adam" te vinden.
Een derde nachtbus op rij heeft me naar Medellin gebracht. Het is duidelijk zichtbaar dat de inwoners van deze door Pablo Escobar en aanhang tot 1993 geterroriseerde stad hun uiterste best doen om de plek haar imago flink op te beuren.
De tussen 2004 en 2008 geopende teleferico lijnen zijn slechts het begin om de armere gedeelten van deze zeer "tranquillo" stad met het centrum te verbinden. Vooral lijn K geeft goede vergezichten over de sloppenwijken.
Helaas door een verschrikkelijke hoosbui -wat tevens m'n eerste douche van de afgelopen 3 dagen was- m'n bezoek aan Medellin voortijdig moeten stoppen om vanaf het José Maria Córdova vliegveld m'n eerste luxueuze vervoer van de afgelopen weken te gaan nemen, eindbestemming Cartagena.
Aangezien vrijwel alle backpackers zichzelf in het zelfde district begeven, en er geen openbaar vervoer naar het centrum gaat, direct de eerste andere personen met grote rugzakken aangesproken. Toevallig genoeg waren dit ook Nederlanders en zaten zij in een hostel dicht bij het mijne, Daarnaast waren Jeroen en Rogier 's avonds ook wel in voor een biertje op de koning. Omdat ik nog goed kapot was van de voorgaande dagen, het deze avond maar besloten niet te laat te maken om de dag erna vroeg in het oranje uitgedost de straten op te gaan.
Ik hoopte enigszins op een herhaling van de in 2012 in Cairns, Australië gevierde Koninginnedag, helaas waren er hier echter minder Medelanders te vinden. Toch een goede tijd gehad met de gasten en alvast een voorproefje van Cuba genoten in het La Casa del Habana Cafe. Voor ons in plaats van Oranjebitter en bitterballen, Havana-club gemixte cocktails en Cubaanse sigaren.
Santa Martha is een niet veel voorstellende stad dichtbij Cartagena (slechts 4 uur rijden), en wordt door reizigers vooral gebruikt als uitvalsbasis voor het nabij gelegen Tayrona nationale park. Een minder bekende en bezochte plaats in de omgeving is echter de eeuwenoude Ciudad Perdida. Een 4 daagse wandeltocht word vanuit de stad georganiseerd naar deze verloren stad die 600 jaar ouder is dan de veel bekendere Zuid-Amerikaanse concurrent Machu Picchu. Verschillende mensen, waaronder de Australische Kate en Pru van de Ocean Diamond cruise, hadden me al verteld dat het zeker de moeite waard was om hier een omweg en wat tijd voor vrij te maken.
Waar de verloren sta in Peru gemiddeld 5000 bezoekers per dag heeft, deelde ik de paden naar de Colombiaanse variant de dag dat we vertrokken met 19 anderen.
Op het moment dat we het boekingskantoor verlieten waren we direct onze gids kwijt, wat al snel tot grappen leed dat we zojuist 200 euro per persoon hadden betaald om verloren in de stad te geraken in plaats van de verloren stad te bezoeken.
In de gebieden waar ten hoogtijdagen van de Colombiaanse drugshandel veelal coca planten verbouwd werden, wonen tegenwoordig weer lokale tribes. De overheid probeerde het drugsprobleem een halt toe te roepen door het doodspuiten van alle gewassen die met drugs geassocieerd werden, aangezien dit niet in de nationale parken toegestaan was, verplaatsen veel coca boeren zich hierheen om de activiteiten voort te zetten. Door middel van verschillende deals tussen de overheid, de drugsbaronnen en de oorspronkelijke bevolking hebben de Arguaco's de Koguis en de Wiwa's uiteindelijk hun land weer teruggekregen. Deze stammen leven veelal nog volgens de gebruiken van terug in de tijd, met tussen de verschillende tribes een afwijkende versie van implantatie van "nieuwe" gebruiken en luxe artikelen. De Wiwa's bijvoorbeeld kiezen er voor om de gemakken van beide werelden te pakken. Ze kopen kleren in de steden, maar houden nog steeds oude gebruiken aan, waar de Koguis alles zelf maken en afgeschermd van de buitenwereld leven.
De tocht liep letterlijk door het regenwoud, dus af en toe werden we opgeschrikt door flinke buien, niet dat dit veel verschilde van de normale omstandigheden, de hoge luchtvochtigheid zorgde ervoor dat we constant zijknat waren. Samen met de Engelse Sam, Tam, Sammie, Hannah, Peter, de Duitser Thorsten En de Franse Diane vormde wij de Engelstalige groep. Waar in de andere groep die we zeer vaak tegenkwamen, de Nederlanders met een 5-tal zeer goed vertegenwoordigd waren.
Na goed 2 1/2 dag onderweg geweest te zijn en een flinke afstand over de wandelpaden van het door lianen geïnfiltreerde en Indiana Jones en Lara croft waardige Teyuna Nationale park te hebben afgelegd, vingen we eindelijk de eerste glimp op van het trappenstelsel wat naar de Ciudad leidt. De 1.200 treden brachten ons naar de oorspronkelijke entree van de stad.
Destijds werden de toenmalige bezoekers eerst voor een bepaalde tijd in een waterbron geplaatst om alle negatieve energie te verwijderen. De Tayrona waren -en de 3 voorgenoemde afstammende tribes zijn- een zeer vredelievend volk, dit is nog steeds te zien aan het ontbreken van geweld en de afwezigheid van negatieve woorden in hun moedertong.
Een additionele reeks met trappen bracht ons vanaf de entree van de heilige plaats naar de plek waar de hoger geplaatste elite huisvestiging had. Hier is nog steeds de troon van de leider te vinden, en een iets hoger geplaatst uitzichtpunt geeft een uitstekend beeld over de heilige plek. Iets hoger op de bergen is momenteel een militaire basis gevestigd, de aanwezige soldaten doen blijkbaar niets anders dan een beetje chillen en verwonderd naar toeristen staren. De militaire aanwezigheid is vooral te danken aan een aantal jaren geleden ontvoerde groep toeristen. Verschillende linkse groeperingen probeerden destijds meer inspraak in de regering -en zelfs onafhankelijkheid- te krijgen. Als onderdeel van deze campagne zijn er in 2003 acht toeristen van veelal Europese afkomst gekidnapt.
De laatste 1 1/2 dag in de jungle waar waarschijnlijk het uiterlijk van Centerparcs en de dierengeluiden van Intratuin op gebaseerd zijn, was over hetzelfde wandelpad en in de zelfde kampementen waar de matrassen nog veel te dun waren, wat deze top ervaring helaas niet meer heel veel interessanter kon maken.
In Santa Martha verbleef ik in hetzelfde hostel als Hannah en Sammie. Voordat we onze spullen op konden halen bij het kantoor waar we de toer geboekt hadden moest ik nog geld pinnen om voor het hostel en de wasserette te betalen. Onderweg hiervandaan kwam ik er achter dat ik m'n sleutels vergeten was en dat ik dus niet m'n spullen uit de kluis bij de toer-organisatoren kon krijgen. Hannah zou alvast doorgaan en ik zou haar bij het kantoor ontmoeten. Na m'n sleutels opgehaald te hebben en wederom onderweg te zijn hoorde ik voor de zoveelste maal een meter of 50 achter me of ik marihuana of cocaïne wou kopen. Na een beetje schaapachtig achterom gekeken te hebben, gewoon weer doorgelopen totdat ik opeens iemand op me af hoorde rennen. Op het moment dat ik me omdraaide zag ik op nog geen meter afstand twee armen door de lucht zweven en een been, die het duidelijk op m'n knieholte had voorzien, aankomen. De randdebiel die blijkbaar erg lam was, was duidelijk niet meer in staat om iemand anders behalve zichzelf onderuit te trappen. Na een moment aarzelen er als een gek vandoor gesprint, dom genoeg in de richting van z'n maat die me met open armen en -voor wat voor debiele reden dan ook- een clownsneus op, op stond te wachten. Gelukkig hebben de uitstekende rugbytrainingen van Casper Boelens me in staat gesteld een vluchtige schijnbeweging te maken om hem zonder kleerscheuren te passeren.
Nadat ik de ervaring met Hannah gedeeld had, en we onze spullen verzameld hadden, zagen we beide mannen nog in een zijsteeg staan. Met een aantal vluchtige passen kwamen we bij een aantal agenten aan. Omdat Hannah's Spaans een stuk beter is dan dat van mij liet ik haar mijn verhaal doen, helaas leidde dit -behalve een hilarische uitleg van de clownsneus (inclusief een zeer uitgebreide imitatie van een clown)- tot weinig, de politie haalde hun schouders op en gingen verder met niets doen.
In de avond realiseerde ik me dat het zondag was, en dat de Engels sprekende man in Cali waarschijnlijk op dit soort ervaringen duidde.
Gelukkig verliet ik het land de dag erop al. Een Copa Airlines vlucht heeft me met een tussenstop in Bogota naar Panama-Stad vervoerd.
Vanaf het vliegveld wederom het geldbesparende lokale vervoer naar de stad genomen. Groot nadeel was dat m'n tas vol met vreemde valuta's, camera, telefoon, laptop, paspoort en bankpassen en ik in een ongure wijk gedropt werden. Na voor de zoveelste maal m'n benen weer net iets sneller dan normaal te hebben laten lopen kwam ik aan in Panama Viejo (oud-Panama). Door een groot tijdsgebrek (m'n tussenstop was slechts 8 uur), maar snel een bakkie koffie gedaan op de vierde verdieping van één van de koloniale panden om de oude stad in één keer te kunnen zien.
Panama stad deed me met z'n ellenlange boulevard vooral aan Qatar's Hoofdstad Doha denken. In deze Midden-Oosterse stad moet ook een groot gedeelte langs de zee worden afgestruind voordat je van het gerenoveerde oude centrum naar het nekkramp veroorzakende wolkenkrabber gedeelte kan komen.
In dit financiële centrum had ik de rooftop van het HardRock Hotel gepland staan. Door het vroege tijdstip was deze helaas nog niet open. Uiteindelijk dus maar snel wat rondgestruind en wat foto's geklikt van de onder andere bizarre 360 graden draaiende F&F toren, voordat ik weer teruggekeerd ben naar het Tolcumen vliegveld.
Het volgende afgevinkte land was Cuba, hier heb ik de volgende 2 weken volledig van de buitenwereld afgesloten met onder andere zusterlief Mirjan en haar vriend Serge doorgebracht.
Binnenkort meer!
Adios!
Jesper
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
