Argentinië, Chile en Bolivia

Momenteel wederom een andere nacht bus, ditmaal met een groep verschrikkelijke irritante Israëliërs (deze staan er om bekend dat als ze het leger uitkomen ze met grote groepen Zuid-Amerika gaan terroriseren zonder interactie te zoeken met andere nationaliteiten). Door het Hebreeuws geschreeuw in m'n oor de muziek op m'n Iphone maar op 10 gedraaid, om de ervaringingen van de afgelopen weken neer te tikken.

Na 2 dagen in en rond Buenos Aires rondgehangen te hebben met m'n Antarctica matties, was het tijd om te tocht voort te zetten. Aangezien de reis naar Santiago de Chile normaliter 18 uur in beslag neemt, heb ik een korte tussenstop in Mendoza ingelast. Mendoza is de bekendste wijnregio van Argentinië. Na een zeer vermoeiende nachtbus kon ik m'n backpacks in het hostel achter laten om de stad te gaan verkennen. Na hier 2 uur lang rondgestruind te hebben was ik er al helemaal klaar mee, er valt in het centrum weinig te beleven.
Na alle verplichtingen voor de dag afgerond te hebben, wat een bus boeken en m'n bed uitzoeken inhield, ben ik met de Zuid-Koreaan Oek naar één van de wijnproeverijen gegaan. Hier krijg je een gratis rondleiding waarbij ze het proces van de preparatie van de verschillende wijnen laten zien en achteraf nog een aantal glazen van de Argentijnse variant van Champagne en wijn.
De volgende morgen al vroeg een bus naar Santiago gepakt. De tocht is over het algemeen niet erg lang, de grenscontrole maakt dit echter een uitdaging. Toen de bus de Argentijnse zijde was gepasseerd kwamen we in een kilometerslange file terecht, hier had de chauffeur blijkbaar ook weinig zin te beoordelen aan de manier waarop hij de bus langs een steile afgrond en duizenden andere auto's manoeuvreerde. Blijkbaar gaan er een hoop Argentijnen voor Pasen naar hun Chileense verwanten.
In Santiago stond Basem (Een Syrisch - Italiaanse maat van me uit Dubai) me al op te wachten. Ik kon de komende dagen bij hem en zijn Cambodjaanse -Amerikaanse vriendin Linda blijven crashen om vanuit het centrum deze wereldstad te gaan verkennen. Hier had ik echter meer van verwacht. De Lonely Planet had een wandeltocht in het centrum afgedrukt, deze kon echter gemakkelijk binnen een uur afgerond worden, waarmee ik direct alle hoogtepunten af kon strepen.
De hiernavolgende dag Basem geassisteerd met het verkopen van zijn zelf geproduceerde MenGiMon. Na vele verschillende verkooptechnieken geprobeerd te hebben was het resultaat dat het het best werkte als hij samples uitdeelde en ik als lang, blond, blank uithangbord (wat veel bekijks trok) fungeerde. Al met al een wonder dat we relatief veel verkocht hebben, aangezien we beide met een dure telefoon en bepaald geen zwervers kleding rondliepen (in tegenstelling tot de andere straat verkopers). Toen we net de spullen aan het inpakken waren, zagen we aan de geschokte gezichten van alle andere landlopers dat er iets mis was, dit in combinatie met de vluchtigheid waarmee ze zelf hun waren oppikte verbaasde ons beide. Bleek dat de politie eraan kwam, en dat hetgeen wij deden blijkbaar strikt verboden was.
Gelukkig geen prent gekregen waardoor we 's avonds een uitgebreid diner en een goede avond stappen van het verkoopresultaat hebben kunnen bekostigen. Waarbij we nog een interessante quote tegengekomen zijn; Fidel Castro, de oude leider van Cuba zou in 1970 hebben gezegd; “The United States will come talk to us when it has a black president and the world has a Latin American pope” ("De Verenigde staten zal met ons komen praten als zij een zwarte president heeft en de wereld een Latijns Amerikaanse Paus heeft"). Waarschijnlijk zal hij hierbij op het feit hebben gewezen dat dit nooit zou gebeuren. Maar sinds beide statements correct zijn, en Cuba en de Verenigde staten met elkaar in gesprek zijn, toch grappig.

Na nog een morgen een verschrikkelijk goed ontbijt voorgeschoteld te hebben gekregen was het alweer tijd om afscheid te nemen en de reis te vervolgen richting Valparaiso. Valparaiso staat bekend om de gebouwen die tot grote hoogten boven de zee op de bergwanden gebouwd zijn en is de culturele hoofdstad van Chile. De hoger gelegen woonwijken kunnen met ascensores (liften) of met zeer steile trappen betreden worden. In deze World Heritage Site heb ik wederom een in mijn reizigersbijbel afgedrukte wandeltocht gedaan waardoor ik de meest indrukwekkende vergezichten niet zelf op hoefde te zoeken. Valpo staat er echter ook bekend om dat er een hoop criminaliteit aanwezig is, daarom maar gezorgd dat ik voor zonsondergang weer in het busstation was.

Een 23 uur lange tocht heeft me vervolgens in Calama gebracht. In eerste instantie was ik van plan om direct naar San Pedro de Atacama te gaan, hier was alle enigszins betaalbare accommodatie echter al vol. Om me een nacht op het busstation slapen te besparen namen de Spanjaard Phillip en de Engelse Ami en Julia me mee naar hun hostel waar gelukkig nog plek was. Hier kwam ik er ook achter dat er de voorgaande nacht waarschijnlijk iemand door m'n tas was gegaan, gelukkig had ik al m'n waardevolle spullen nog, er was slechts wat geld uit m'n portemonnee verdwenen. De dief heeft me echter wel 2000 Chileense Pesos (ongeveer 2.5 Euro) achtergelaten, waarschijnlijk om een taxi naar de meest dichtstbijzijnde geldautomaat te nemen, wat een mee-denkendheid!!

De Atacama woestijn -waar San Pedro in light- is de droogste plek op aard en op deze plek die ongeveer tegen de Boliviaanse grens aanligt zijn er vele excursies te doen. Net als op elke andere plek in het zuiden van Zuid-Amerika zijn deze prijzen veel te westers en betaal je vooral voor transport (van een goed functionerend openbaar vervoer systeem hebben ze hier door de schaars bevolkte gebieden helaas nog nooit gehoord). In San Pedro zaten er gelukkig 2 Canadese neven die voor hun tocht door Chile een auto gehuurd hadden, deze namen een groot gedeelte van de hostelgasten mee tegen een vergoeding van deels van de benzine kosten . Zo hebben we onder andere de Valley of the Moon (Vallij van de Maan) verkend. Deze ongelofelijke vlakte met niets dan een ruig landschap, verschillende kraters en vergezichten die op geen enkele aardse plek lijken is waarschijnlijk inderdaad het dichtst dat ik ooit bij een maanlandschap zal komen.
's Avonds zijn we er ook verschillende keren op uit gegaan om de gigantisch heldere sterrenhemel te verkennen. Zonder aanwezige lichtvervuiling van steden of van de maan (wij hadden geluk, de maanopkomst was uren na zonsondergang) is dit één van de beste plekken op aarde om planeten en sterren te spotten.
Nadat we van één van onze sterrenkijk avonturen terugkeerden naar San Pedro zagen we vanuit de verte al de blauw met rode lampen van een politie wagen. de Amerikaanse Augie en ik probeerden nog weg te duiken terwijl we in de Pick-Up van de jeep zaten, maar de agenten hadden ons blijkbaar al gezien. In eerste instantie dachten we dat ze een probleem wouden maken dat we met z'n zevenen in een 5 persoonswagen zaten, maar dit leek ons niet echt een reden om ons hun geweren onder de neus te schuiven. Na enkele ogenblikken aangestaard te zijn kregen we te horen dat we door mochten rijden. Rare ervaring

In San Pedro hebben we ook de Uyuni saltflats tour geboekt. De Jeeps die maximaal 6 passagiers kunnen herbergen hadden we aan de Chileense zijde al opgevuld met mensen vanuit het hostel. De komende dagen zat ik opgescheept met de Engelse Bella, Zweedse Petter en de reeds genoemde Ami, Julia en Augie. In het nationale park bevinden zich vele lagunes die vanzelfsprekende namen zouden moeten hebben. Laguna Bianca was inderdaad wit, Laguna Verde was meer bruin dan groen, en Laguna Negra was ook meer bruin dan zwart. Misschien wel de meest indrukwekkende was Laguna Colorada met vele verschillende kleuren, een horde flamingo's die af en toe moeilijk te spotten waren in de rode wateren en grazende kuddes lama's langs de waterkant.
De laatste avond werd er in één van de vele zouthotels overnacht, wat inhield dat zover het mogelijk was alles van zout was gemaakt.
Deze hotels liggen aan de rand van de grootste zoutvlakte ter wereld, de Uyuni saltflats, hier konden we 's avonds dus al een glimp van opvangen. De opvolgende dag stond de wekker weer heerlijk vroeg afgesteld op de zonsopkomst midden op het vlakste stuk aarde te bekijken, een heel erg commerciële bedoeling die werd gekenmerkt door het geklik van camera's van vele mensen die waarschijnlijk deze zonsopkomst thuis van achter de computer gaan bekijken. Wij bleven gelukkig langer op deze spot totdat de enige heuvel midden in het gebied al helemaal leeggestroomd was. Heel gaaf, overal waar je om je heenkijkt alleen maar een witte vlakte met in de verte wat silhouetten van bergen.
Met wat fotostops de twee uur durende tocht over de vlaktes voortgezet naar het dorp Uyuni. Ik weet niet of onze chauffeur Eddy ons voor de gek hield, maar op een gegeven moment kwam iemand met de opmerking dat hij al ff z'n ogen dicht had terwijl we met 80 km/uur door het park scheurde, na een tik op een schouder en iets wat leek op een kleine schok verzekerde hij ons dat er niets aan de hand was.
Een aantal dagen voor aankomst in de Uyuni saltflats had ik al meegekregen dat als we geluk hadden er nog een kleine laag water op het oppervlakte zou liggen, wat de hele plek veranderd in een grote spiegel. Dit was helaas bij ons niet meer het geval, goede reden om ooit nog terug te keren naar dit unieke stukje aarde.
Om de altitude sickness, de ziekte die gepaard gaat met het plots bezoeken van grote hoogten, tegen te gaan delen de chauffeurs geregeld Coca Leaves uit. De effecten van deze bladeren die je in je mondhoeken moet kauwen zijn nog nooit goed bestudeerd, maar dit grondmiddel van Cocaïne heeft er wel voor gezorgd dat we een goede tijd zonder -naast afkickverschijnselen- ziekten hebben gehad.

Vanuit Uyuni direct samen met Augie een bus naar La Paz genomen. De Boliviaanse hoofdstad is op zijn 4.5 km hoogte de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld. De aankomst vanuit de bergen zou schitterend moeten zijn, ik werd jammer genoeg pas wakker toen we op het busstation aankwamen. Dit heb ik de opvolgende dagen echter goedgemaakt. De nieuw ontwikkelde Teleferico lijnen vormen de meest comfortabele en het snelste openbare vervoer systeem in de stad. de kabelbanen leiden vanuit het lager gelegen commerciële centrum de omringende steile bergen op die tot op de laatste plek toe volgebouwd zijn door de minder bedeelden inwoners van de stad. Hiernaast zijn er ook nog een aantal koloniale gebouwen te vinden, maar dit is niet de reden waarom hordes met backpackers naar de zeer relaxte en voor mijn gevoel zeer veilige plek trekken.
In La Paz wordt namelijk de Death Road tour georganiseerd. De Yungas Road die tot jaren geleden de enige toegangsweg naar La Paz was zorgde in die tijd voor tussen de 200 en 300 fataliteiten per jaar. Hierdoor heeft het pad -dat door verschillende watervallen heenloopt, langs beangstigende kliffen gaat en veel te dichtbij de honderden meters hoge afgrond leidt- in 1995 de naam van meest gevaarlijke weg ter wereld gekregen. Dit leek ons wel wat, maar de belachelijk hoge prijs die ze er vroegen was iets minder aantrekkelijk, daarom er maar voor gekozen om een budget optie te nemen.
Toen ik 's ochtends bij mijn hotel opgehaald werd leek alles nog allemaal goed te gaan, ze wisten me naam, en het was voor het eerst in mijn Zuid-Amerika ervaring dat het eens op tijd ging. Een Brits koppel had echter een andere tijd meegekregen van de budget organisatie en moest uit bed geroepen worden, wat er toe leidde dat we al een uur te laat bij Augie z'n hostel arriveerde. Een hoop drukte op de weg naar het startpunt, de barrels van fietsen, de niet matchende regenoutfits en de regen die met bakken uit de hemel kwamen hielpen echter niet mee om dit een positieve onvergetelijke ervaring te maken, en we waren bang dat dit een groot fiasco zou worden.
Tot op het punt dat we rond de 4600 meter uit de auto werden gegooid werden en vriendelijk verzocht werden om onze "fietsen" te betreden. de gave uitzichten en de adrenaline die door de aderen stroomde maakten al een hoop goed. Dit was echter pas het begin van de weg, waar er nog niets aan de hand was. Na een aantal kilometers werd een modderpad betreden waar er in het gebrekkig Engels uitgelegd werd dat we alleen links moesten rijden en moesten zorgen dat we niet van de kliffen afdonderden (was teveel papierwerk). De laatste keer dat dit was voorgevallen was afgelopen December, een Israëlisch meisje moest uitwijken voor een tegemoetkomende auto en heeft de val niet overleefd.
Na slechts een aantal meters over het pad was alle twijfel dat dit de gevaarlijkste weg ter wereld was helemaal weg, wat ziek. Je fiets letterlijk naast afgronden op een 1 baansweg, zonder vangrails', geen waarschuwingen voor opkomende bochten, en door de modder die veroorzaakt wordt door kleine rivieren die over/ langs de weg stromen. De afdaling duurde zo'n 3 uur en overbrugde een hoogteverschil van meer dan 3.5 km, gelukkig geen bijna dood-ervaringen gehad, maar wat een serieus gave ervaring!!

Zoals al eerder vermeld ben ik nu onderweg naar Peru, hier zal ik naast het wereldberoemde Machu Picchu (de nummer 6 van de 7 wereldwonderen die ik af moet strepen) ook nog wat van m'n Antarctica maatjes tegenkomen, en heel misschien ook nog een oud bekende van de Terschelling vakanties van jaren terug

Tot horens,